Les gotes cauen, a poc a poc, mentre escolto el silenci dels ocellets que xiuxiuegen fora del niu, aliens al fred gèlid, a l'aigua mullena. Primer són pocs, dos o tres, de seguida se n'afegeixen més, és el concert del nou any. També el gaig, d'una altra raça, s'hi afegeix amb un to diferent, no discordant. Els meus ulls, com la pluja, anhelen companyia de cants de vida. El campanar de l'església recorda el pas del temps, però avui no tinc pressa, visc minuts musicals, contemplo, gaudeixo...
A la meva amiga Olga-dóna
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada